bugün 24.gün.. hayatımdan, annem canım bitanemin gittiği 24.gün.. sadece yaşayanın anlayabildiği, o boşluk.. … annem benim, gittiğine inanmıyorum, bir daha “aslan kızım” demeyeceğine, her sıkıştığımda telefonun diğer ucunda olmayacağına, herkesten iyi anladığın sesimi sana duyuramayacağıma, …. “geçmiyo bu acı” diyolar.. geçer mi hiç? yerine koyabileceğin ne var ki? onun gibi seven, bakan, tutan, anlayan, düşünen,…
herkes bilir; kıyafet bulamayanın, saçı olmayanın, lastiği patlayanın derdi, derdi dert olanlardan daha çok duyulur .. ne yapalım, dinleriz.. buyrun anlatın.. zeynep
yasamayan bilmez, ben tarif edeyim.. devlet hastanesi’nde yaşanan en güzel sey; hayatınızda göremeyeceğiniz kadar büyük bir yardımlaşma.. daha önce hiç görmediğiniz ve sonrasında da görmeyeceğiniz hastalar, refakatçiler.. hepsi bir anda aynı kişi için koşturup, bir anda dualar ediyor.. bir kapının ardında beklerken, bir bakıyorsun onlar da geliyor..sen de gidiyorsun.. herkes kendini unutup, kim güzel haber…